Marketteki amca ve ekmeğe sürülen çikolata

27 Şubat 2019 Kenar Mahalle

Akşamüstü mesaim bitmiş, evime doğru sakin sakin yol alıyordum. Bizim evin çok yakınından geçen ve Üsküdar’da bilinen bir cadde olan X caddesi üzerinde her eve dönüş yolunda uğradığım Y marketine, bugün de uğradım. Birkaç parça bir şeyler alıp eve geçecektim. Benim için sıradan bir gündü. Ta ki Karadenizli, koca yürekli amca bana reyondaki çikolataları sorana kadar…

Markete gelmiştim. Alınacaklar listesinde bir gün öncesinde dibini sıyırdığım, ekmeğe sürülen çikolatadan da vardı. Marketteki çikolata reyonlarına bakarken yanıma bir amca yaklaştı. Elinde falan marka bir çikolata vardı. Bana “oğlum bu nasıl iyi mi? çocuklar istediler. ekmeğe sürülen çikolata alacağım. bunu alayım mı?” diye sordu (Merak etmeyin, Karadeniz şivesi ile seslendirmeyeceğim amcayı).

Amca eli yüzü temiz, 70 yaşlarında bir adamdı. Sanırım çikolatayı da torunları istemişti. Sıkı sıkıya da tembihlenmişti “ekmeğe sürülen çikolata al” diye. Amca için güzel bir gün geçiyor gibiydi. Tabi ben fikrimi belirtene kadar…

Amcanın elinde falan marka çikolatayı görünce; “amca sen Karadenizli değil misin? Ne yapacaksın İngilizlere satılan markanın çikolatasını. Fiskobirlik var ya işte, biraz da bizim çiftçimiz kazansın” dedim. Amca hemen eline Fiskobirlik’in ürününü alıp “bu çikolata mı? değil gibi sanki…” diye bir soru daha sordu. Sormasana amca! Karşındaki adam, yorulmuş ve acıkmış bir adam. Bir de yerli ve millici olunca…

Amcanın sorusu üzerine “aynı aynı. bu da fındıklı, bu da fındıklı. ikisi de fındıklı çikolata” diye üsteledim. Amca elindeki ürünü bir evirdi, bir çevirdi… Reyonlardaki diğer ürünlere bakarken, ben amcanın çentik noktasına resmen gerilim uygulayacak o kuvvetli sözcükleri söyledim; “bak bende alıyorum. yerli çiftçimiz kazansın! hadi amca hayırlı akşamlar.”

Amcanın karar verme mekanizması bu muhabbete ve son sözlere dayanamayıp kırılmıştı. Kasa sırasına amcayla beraber girdik. Bir ara amcaya baktım, o da hâlâ elindeki Fiskobirlik’i inceliyordu. Amca kafasını bana doğru kaldırdı ve “ben bunun çikolata olduğuna pek emin değilim” der gibi baktı. Bende amcaya “aslan amcam için rahat olsun çikolata ooo” der gibi baktım. “Ulan oğlum yerli dedin, milli dedin ama çikolata…” der gibi bakıyordu ki “bizim çiftçimiz kazandı amca. için rahat olsun” der gibi karşılık verdim.

Eve geldim. Poşetlerdeki aldığım ürünleri yerleştirdim. Biraz önce canım, marketten aldığım çikolatadan çekti. “Bir kaşık alayım şundan” diye yerimden doğrulup mutfağa gittim. Çay kaşığı tuttuğum elimle diğer elimdeki plastik çikolata kabının ağzını açtım ki ne göreyim! Sarı beyaz karışımı bir şey bana bakıyordu.

İlk başlarda beyaz çikolata sansam da sonradan anladım ki Fiskobirlik’in Fiskokrem markalı fındık kremasıymış. Bir anda dona kaldım. Birkaç saniye sonra kendime geldiğimde, aklımda marketteki amca ve elimde çay kaşığı mutfağın ortasında kalakalmıştım.

Buradan sesleniyorum; Markette bana soru sorup da evine ekmeğe sürülen fındık kreması götüren amca, beni bul! Hakkını helal et. Yorgun ve argın haldeydim. Sana bir kutu ekmeğe sürülen çikolatadan borcum var!

Allah (C.C.), çarşınıza pazar versin. Selametle…

Okumaya bu yazımdan devam edebilirsin: Kontra pedal bisikletim: Pinokyo