Müslüman Ülkede Canlılar Aç Demesinler!

Küçük yaşlardan beri kedilerle haşır neşir olan biri olarak blogumda kediler üzerine bir makalemin olmamasını fark edince ilk fırsatta bir şeyler yazmak istedim. Yazacaklarımı çok uzatmamaya çalışacağım. Okurken sıkılmamanız ümidiyle…

Kedilerle tanışmam sanırım üç yaşımdayken oldu. Doğduğum apartman dairesinden müstakil bir eve taşınmamızla bu sevimli canlılarla ilk teması kurdum diyebilirim. Taşındığımız ev bahçeli ve sobalı bir evdi. Evin taşınmazları arasında bir de kedi vardı :). O zamanların popüler kedi ismine sahip Minnoş, o kadar akıllı ve temiz bir hayvandı ki sanki evin bir üyesi gibi kafasına göre eve girip çıkıyordu. İlkokula başladığım yaşlarda sobanın yanında sarılıp uyuduğum günleri hiç unutamam.

İlkokul beşinci sınıfa giderken Minnoş’u bizden sonraki kiracılara emanet edip müstakil evimizden tekrar bir apartman dairesine taşınmıştık. Birkaç kez eski sokağımıza onu görmeye gitmiştim. Ara ara gidip gelmelerim onun yaşlılıktan öldüğü haberini alana kadar sürdü. Sonra bir daha da hiç gitmedim.

Yaş ilerledikçe bendeki kedi sevgisi hiçbir zaman eksilmedi…

İstanbul Teknik Üniversitesi’nde Makine Mühendisliği kazandığım yıl İTÜ bünyesinde faaliyet gösteren Güneş Arabası Ekibine katılmıştım. Atölyemize o sene bir de kedi yavrusu gelmeye başlamıştı. Ekip arkadaşlarımla birlikte onunla ilgilenmeye başladık. Resmen ekibin bir maskotu olmuştu.

Atölyede birbirinden farklı kimyasallar, karbon fiberler, reçineler derken tabi bu ismini henüz koymadığımız yavru kediyi akşam temiz bıraktığımızda sabah tamirci çırağı gibi yağ pas içinde buluyorduk. Hal böyle olunca ağzımdan kediye “izmarit” ismi çıkıverdi. İzmarit, gel zaman git zaman “İzmo” olarak kısaldı ve öyle de kaldı. Hâlâ yaşıyor mu bilmiyorum ama sanırım dört sene önce o civarda görmüştüm.

İTÜ’deki ilk bir buçuk senem boyunca yurtta kalmıştım. Daha sonra Güneş Arabası Ekibinden tanıştığım Sercan ile 4.Levent tarafında bir eve çıktık. İzmo’yu o da ben de seviyorduk. Bir gün yine İzmo’dan bahsederken evimize sokaktan kedi sahiplenmeye karar verdik. İnternetten araştırdık ve ilan başlığında “top kafalı yakışıklı” yazan o muhteşem yavru kediyi sahiplenmeye karar verdik.

Artık evimizin bir bireyi daha vardı ve sarımtırak tüylü, top kafalı tekir kedimize tüylerinin renginden dolayı karikatür karakteri olan Garfield’ın adından esinlenerek “Garfi” ismini verdik. Garfi ile tam tamına yedi ay ev arkadaşlığı yaptık desem doğru olur. Bir tek faturalara ortak değildi…

Her sabah okula giderken koltuğun üstünde uyuyor görür ve sevmek için dayanamaz uyandırırdım. Tabi sabah uyandırılmaya alıştığı için haftasonu da o bizi uyandırırdı. Garfi ile geçen günlerimizi, anılarımızı anlatmaya kelimeler, satırlar yetmez sanırım. O ne güzel bir dosttu…

Daha önce paylaştığım ” Ataride ördek vurma tabancası nasıl çalışıyordu? ” başlıklı yazıyı da incelemenizi öneririm.

Bunca kelimeyi sadece ‘blogumda bir kedi makalesi olsun’ diye yazmadığımı belirtmek isterim. Aslında böyle bir makaleyi yazmamdaki amacım; imanı eskilerin “Allah’ın emirlerine hürmet” ve “mahlûklarına şefkat” olarak hülasa ettiklerini hatırlatmak ve farkındalık oluşturmak içindi.

Yolda sokakta gördüğümüz canlılara bir kap yemek, bir kap su koymak bizim vazifemiz. Asırlar öncesinden Hz. Ömer (r.a.)’in ‘Dağlara buğdaylar serpin. Müslüman ülkede kuşlar aç demesinler.’ sözünü hatırlamalıyız. Uhud seferinde önlerine yavrusunu emziren siyah-beyaz bir Habeş kedisi çıkınca, askerin güzergâhını değiştiren; dönüşte de bu kediyi sahiplenerek Muezza adını veren bir Peygamberin ümmetleri olduğumuzu unutmamalıyız.

Evinde kedi beslemiş birisi olarak da şunu söyleyebilirim; şimdiki apartman daireleri kedi beslemeye elverişli değil. Bahçeli ev olsa, ya da zaruri nedenlerle apartman dairesinde bakılıyorsa amenna…

Kediler temiz hayvanlar ama doğaları itibari ile hakiki tabiatları apartman daireleri değil. Şimdi kediler apartman dairelerinde doğal yaşantılarını unutmuş, ev sahibinin oyuncağı olmuş, iki günlük hevesle alınmış ve yarın sokağa bırakılacak halde yaşayabiliyorlar. Bu konuya tepkili olmak da bizim görevimizdir. Üstelik kısırlaştırma gibi bir olayla doğal haklarını ellerinden almak hangimizin haddine? (Tekrar söylüyorum, zaruri durumlar yazdıklarımın dışındadır)

Kısaca, kul hakkına önem verenler olarak, hayvan hakkına da önem vermemiz gerektiğini unutmayalım. Zira insanı bulur helalleşirsin de hayvanla nasıl helalleşeceksin?

Şu aralar sokak kedilerinin yavruladığını ve annelerinin süt verebilmesi için önce kendilerini ayakta tutmaları gerektiğini, havalar ısınıyor ve kuşların su bulmakta zorlanacağını, evde bayatlamış ekmekleri/artan yemek artıklarını sokak köpekleri için çöpün yanına uygun vaziyette koymamız gerektiğini unutmayalım…

Allah (C.C.), çarşınıza pazar versin. Selametle…

Daha önce paylaştığım ” Kontra pedal bisikletim: Pinokyo ” başlıklı yazıyı da incelemenizi öneririm.