Küçük İşler ve Cengiz Abiyle Hasbihalim

Bendeniz küçük işlerin adamıyım. Büyük işler başımı döndürüyor nedense. Ürkütüyor. “Kocaman(!)” meselelerin gölgesinde kalmış, basit ama hayatî problemleri çözen o sessiz kahramanları kendime daha yakın hissediyorum.

Hatta daha çok saygı duyuyorum.

Mesela ömrü boyunca memleketi kurtarıp duranlardan daha çok bir yetimin gönlünü alanları takdir ediyor, yaz ya da kış penceresinin önüne gelen kuşlarla dost olan o zarif kalplileri daha çok seviyorum.

Sessizce bir fakiri kollayıp bunu hiç kimseye çaktırmadan icra edenlere imreniyorum. Yüz yıldır ekosistemi kurtaran formülleri üretmekle meşgul “pek yoğun” bilim adamı ya da siyasetçileri değil de üç kuruşa aldığı bir fidanı evladıyla birlikte nereye dikeceğini konuşan babaya daha çok hürmet ediyorum.

Dünya’ya huzur ve güven reçeteleri sunanlar sıkıcı ve çekilmez geliyor bana.  Büyük nutukları sevmiyorum. Beylik cümlelerden hoşlanmıyorum. Sözlerin bile en sadesi, sesce az anlamca dolu olanları ilgimi çekiyor.

Belki de şiirde sadeliği, sanatta muhataba saygılı olan icrayı beğenmem bu yüzden. Bendeniz küçük işlerin adamıyım.

Bütün insanlığı kurtarma iddiasında olanlara değil kendi insanlığını kurtarma mahfiyetinde olanlara hayran oluyorum. Bir türlü sahip olamadığım tevazuu şık bir elbise gibi üzerinde taşıyanlara meftun oluyorum.

Yüksek yüksek standların, elektronik kasaların, kusursuz hesap yapan barkot okuyucuların arasında kaybolmaktansa, bir kilo şeker istediğimde hak geçmesin diye bir kilo elli gram veren bakkal amcaya o elli gramlık hakk hukuk duygusu için teşekkür etmeyi daha asil buluyorum.

Dev üniversitelere Eyvallah ama minik öğrencisine hayatı boyunca lazım olacak bir bilgiyi veren, ona öğrenme ve çalışma azmi aşılayan o ilkokul öğretmeni başımın tacı.

Çocuklarını okula hazırlayan anne, “para üstünü unuttun abi” diyen kalfa, çöp kutusu bulana dek çöpünü elinde dolaştıran delikanlı daha onurlu, daha şık geliyor.

Bilmem anlatabildim mi?  

Yaşım otuz beş oldu. Galiba öğrendikçe hayallerim büyüyor, yaşadıkça beklentilerim küçülüyor. Keşke gözümüzde çok büyüttüğümüz şu koca Dünya’yı da küçültüp avucumuza alabilseydik! Neyse işte ben küçük işler adamıyım.

Bir de Cengiz abiyle hasbihalim var.

Sevgili Cengiz (Aytmatov) abi, eskiden yani uzun yıllar önce benim gibi düşünmüyor ve inanmıyorsa adam yerine değil neredeyse insan yerine koymazdım hiç kimseyi.

Kafamda iki kategori vardı insanlara dair; “bizden olanlar ve ötekiler”. Bizden olanlara “kardeşim” diyordum, diğerlerine de “zahiri”. Yani dış kapının dış mandalı.

Hatırlıyorum da o zamanlar sadece bizim kahramanlarımız olurdu. Dedim ya diğerleri zahiri ve yavandı. Ne yapsalar gözümüze giremezlerdi. Ne etseler tat vermezdi. Arkalarında namaz kılmaz, pişirdikleri yemeği bile yemek istemezdik.  

Eskiden “bizler yahşi; el yamandı, bizler buğday; el samandı.” Kendimize ait “demode ” bir modamız vardı. Bir de jargonlarımız. Kalplerimiz basma kalıpların içinde ferahtı. Zihinlerimiz yapay kurallarla müreffeh.

Bir elmamız vardı, içinde mutlu ve mesut yaşardık. Tüm dünya o elmadan ibaretti. Ne rahattık ama! Bir o kadar da güvenli. Biz mi değiştik, elmamız mı çürüdü şimdilerde bilemiyorum?

Böylesi daha zor onu biliyorum; kötü olmayan her şeyi beğenmek, kötülük taşımayan herkesi sevmek, Yaradan’ını bilen her kulu bağrına basmak…

Çok zor!

Bir “kurt” olduğunu fark edip elmadan dışarı çıkacak kadar cesur olacaksın. Elma bahçelerini keşfedecek kadar yürekli. Gördüğün tüm kurtlara selam verecek kadar iyi kalpli. Hiç bir elmayı hor görmeyecek kadar mütevazı.

Çok zor, çok! Biliyor musun Cengiz abi, ben bir kurt olamadım. Bir elmaya sığamadım. İşte ona yanıyorum!

Sahi şu senin “rüyaları olan dişi kurdun da” bir elması var mıydı?

Konuk Yazar, Nizamettin GÜMÜŞ‘ün diğer blog yazılarına BURADAN ulaşabilirsiniz.